Varði doktorsritgerð um bréfasöfn Clemente Rebora

Stefano Rosatti hefur varið doktorsritgerð í almennri bókmenntafræði við Íslensku- og menningardeild Háskóla Íslands. Ritgerðin nefnist „Clemente Rebora tra il 1913 e il 1923. Uno studio sull‘epistolario e l‘opera poetica“ og var unnin undir leiðsögn dr. Gottskálks Jenssonar, gestaprófessors við Háskóla Íslands og rannsóknardósent við Kaupmannahafnarháskóla. Einnig voru í doktorsnefnd dr. Sif Ríkharðsdóttir, prófessor við Háskóla Íslands, Claudio Giunta, prófessor við Háskólann í Trento, og Paolo Maccari, ljóðskáld og bókmentagagnrýnandi. Andmælendur við vörnina voru dr. Beatrice Sica, dósent við University College London, og dr. Silvia Zoppi-Garampi, prófessor við Università degli Studi Suor Orsola Benincasa. Torfi Tulinius, forseti Íslensku- og menningardeildar, stjórnaði athöfninni sem fór fram í Hátíðasal í Aðalbyggingu Háskóla Íslands 30. maí síðastliðinn. (Smellið hér til að skoða myndir frá vörninni).

Um rannsóknina

Í ritgerð sinni rannsakar Stefano bréfasöfn ítalska skáldsins Clemente Rebora frá árunum 1916, 1920-1923 og 1913-1914. Á fyrstnefnda tímabilinu af þremur beinist greiningin að því skeiði í lífi Rebora sem hefst um það leyti sem hann snýr heim af vígvellinum eftir stríðsáfall sem hefur mjög alvarlegar afleiðingar fyrir geðheilsu hans. Á öðru tímabilinu (um 1920-1923) er könnuð nálgun Rebora við austurlandafræði (jóga og búddisma) og hugað að ítarlegri rýni hans í verk Giuseppe Mazzini. Í þriðja lagi eru bréf Rebora frá tímabilinu strax eftir útgáfu fyrsta ljóðasafnsins (Frammenti lirici, 1913) lesin og greind, einkum formfræðilega (setninga- og málfræðilega), og borin saman við stíleinkenni í Frammenti lirici og í fjórum greinum sem Rebora skrifaði á sama tímabili fyrir menningar- og bókmenntatímaritið La Voce. Þær formlegu hliðstæður sem borin eru kennsl á í þessum þremur mismunandi textum gera það kleift að fullyrða að í verkum Rebora sé að finna einskonar „hugrænar orðsifjar“ sem á sviði málfræðilegrar byggingar virðast verka með sama hætti á skáldið og dálkahöfundinn, ljóðmælandann og hugsuðinn Rebora. Að lokum er efnið dregið saman, lagt listrænt mat á ljóðin í Frammenti lirici og þau borin saman við ljóð tveggja annarra „nýrra“ skálda á þessum tíma, Piero Jahier og Giovanni Boine, í þeim tilgangi að sannreyna frumleika hinnar lýrísku orðræðu Rebora og meta hvort og að hve miklu leyti hún sé arfur síns tíma. Athugunin staðfestir sérstæðan frumleika ljóðanna í Frammenti lirici og sýnir einnig hvernig þau halda á lofti líflegri viðmiðum um ljóðræna tjáningu en ljóð hinna skáldanna tveggja.

Um doktorinn

Stefano Rosatti lauk laurea-gráðu í ítölskum bókmenntum frá Háskólanum í Genúa á Ítalíu árið 1996. Hann lauk meistaraprófi í kennslufræðum og útbreiðslu ítalskrar tungu og menningar frá Ca‘ Foscari-háskólanum í Feneyjum á Ítalíu árið 2005. Stefano hefur á síðustu árum þýtt sjö skáldsögur Auðar Övu Ólafsdóttur á ítölsku og skáldsöguna „Stormfuglar“ eftir Einar Kárason. Hann er greinarformaður í ítölsku og vinnur sem aðjunkt við Mála- og mennindardeild Háskóla Íslands.

Gottskálk Jensson, Ólöf Garðarsdóttir, Beatrice Sica, Stefano Rosatti, Silvia Zoppi-Garampi, Torfi Tulinius og Sif Ríkharðsdóttir.